Vivaldi

Na een brakke ochtend te zijn doorgekomen was me oog gevallen om die dag een oude library in praag te gaan bezoeken. Dat leek me wel wat en ook mooie gelegenheid om mooie plaatjes te gaan maken. Bij aankomst bleek wegens restauratie het helaas gesloten te zijn. Wel stond er een man kaartjes te verkopen voor een concert van vivaldi dat wat later die dag zou gaan plaats vinden. Hij sprak me aan maar ik had geen zin in verplichtingen verder die dag en was van plan de bult naast praag te beklimmen voor een schitterend uitzicht. Na het beklimmen weer in het centrum aan te zijn gekomen kom ik op onbekende wijze weer terug in de straat waar de vivladi-man zijn betaalbare tickets verkocht. Ik kijk op me klok en over een kwartier zou dat concert gaan beginnen. Ik loop naar de plek en de man stond er nog. Hij was in de veronderstelling dat ik er speciaal voor terug was gekomen en dat hield ik zo. Na een ticket op de achterste rij te hebben gekocht bleek bij de ingang dat ik een ticket had om vooraan te mogen zitten. Dat foutje kwam mooi uit. Ik liep de zaal in met mooie afgewerkte muren en details. Het was niet al te groot en nam plaats op de derde rij. Ik keek om me heen om te zien wat voor mensen er om me heen zaten. Allemaal ouder en achterin de wat meer jonger publiek waar ik duidelijk ook hoorde. Voor me een man die eruit zag alle vivaldis zelf te kunnen bespelen of tenminste elke mistoon zou opvallen en dat vervolgens als dieptepunt beschouwen van die dag. Het orkest nam plaats en daar begon het gestrijk. Ik vond het echt super maar het hoogte punt moest nog komen. Wat later in de 4 jaargetijden zie ik de man voor mij langzaam zijn smartphone zo onopvallend mogelijk uit zijn zak moffelen. Hij houd hem laag bij zijn been want als andere mensen het zou opvallen zou hij door de mand vallen. Voorzichtichting tilt hij zijn telefoon op en recht voor een violiste die geconcentreerd bezig is haar performance. Dan drukt hij op de record knop. Bam! De flits stomd nog vol aan en hij scheen recht in het gezicht van de voorste violiste waarvan de oogjes wat kleiner werden. Niks doorhebbend bleef hij daar toch zeker een paar seconden schijnen totdat zijn vrouw, die inmiddels rood aangelopen was, ingreep en zijn arm naar beneden trok. Daaropvolgemd het besef momentje van de man wat hij had gedaan en zijn ogen naar de grond wierp. Priceless!