Home sweet home!

Jawel, het vliegticket naar huis is geboekt! Sterker nog, ik type dit stukje vanuit het vliegtuig opweg naar huis. Net een overstap in Qatar-Doha gehad en nu de laatste vlucht naar het vertrouwde koude kikker landje en mooi de tijd me laatste stuk te schrijven :)

Laat ik beginnen met te schrijven wat er na nieuw zeeland nog gebeurt is in vliegtuig vlucht. Inmiddels 3 weken in Australie verbleven en daarvoor een maand in Fiji doorgekomen. Fiji met de gezelligste immigratie balies tot zover want met drie lachende fijianen op gitaren in bloemetjes blousjes was de sfeer goed gezet. Na een paar dagen in Nandi te zijn verbleven bleek hier het Kava erg gebruikelijk. Kava is de wortel van een plant dat word fijn gemalen and in een doek in water word geroerd. Het idee is dat je het in een groep doet en zo nu en dan een kom Kava toegereikt krijgt en al dit ging hier gepaard met live muziek en socializen. Door de kava, wat naar waterige modder smaakt, word je tong wat gevoelloos en je vingers beginnen te tintelen. Er werd gezegt dat je er goed door kon slapen maar bij mij in de dorm was het bij effect ook dat er mensen begonnen te praten of lachen in hun slaap waar ze de volgende dag niets van konden herinneren.

Vanuit hier ben ik met de boot naar Mana eiland gevaren. Een klein rustig eilandje met een klein dorpje aan de west kant van het main land. Hier drie dagen verbleven, haaien gespot, gesnorkeld boven de kleurrijke visjes en later met de duikfles op me rug ook de stingrays gezien en waar niet veel later een reef-shark zijn weg zocht nog geen 3 meter voor mij, opzoek naar een lekkernijtje. Helaas bleek er een turtle boven mij langs te zijn gezwommen die ik te laat zag en alleen een schim van kon mee krijgen als ik de duik instructeur mag geloven.

Vanuit hier terug naar het main eiland en boven langs uiteindelijk in hoofdstad Suva aangekomen nabij het rain forest. Ik besloot vroeg in de ochtend deze forest te bezoeken waardoor ik de eerste die dag was. De vele nieuwe vogel geluiden was een bijzonder gehoor al was ik helaas ook de eerste die door de spinnen heen liep. Bij een watervalletje waar je met een touw overheen kon zwaaien kwam ik in contact met Pete. Een gespierde gast van mijn leeftijd die de vetste truuks van het touw kon maken. Hij woonde in een nabij gelegen dorpje en hij nodigde mij uit voor een kava avond bij zijn familie. In de avond haalde hij mij op zodat op de heen weg naar zijn huis hij de straat honden van ons vandaan kon houden. Aangekomen bij zijn huis bleek de hele familie er al te zitten. Een klein knus huisje waar 12 mensen woonden. Helaas was deze kava avond zonder de kava aangezien de watertap was afgesloten die avond. Een erg leuke avond waar veel werd gelachen en Pete trots zijn zelf gebakken taartje aan mij wou laten proeven.

Hierna mijn weg vervolgd naar een lodge waar de eigenaar een eigen eiland bezat. Deze plek was getipt door andere die ik aan het begin van de Fiji experience had leren kennen. Op dit eiland onze eigen expeditie robinson experience ondergaan met stormachtige dagen met veel regen, wind en de vele kleine krabjes.
Hierna door over het zuiden weer terug aanbeland in Nandi waar ik de vlucht naar Sydney heb genomen en me eerste stappen in Australie mogen zetten, als ik de overstap in goldcoast niet meetel toen ik naar Nieuw Zeeland vloog.

Een drukke stad waarbij de opera house bezoeken natuurlijk op de todo list stond. Mooi stuk gelopen aan de kust lijn en me tijd prima doorgekomen voor een paar daagjes. Zodat ik na een lange dag aangekomen in het hostel even wilt bijkomen je opeens "Mick!?, is that you?!" toegeworpen krijgt. 2 jongens waar ik een paar dagen mee had opgetrokken 4 maanden geleden in Maleisie en beide niet wisten van elkaar in Australie te zijn.

Gelukkig had ik via helpEx een boerderij gevonden waar ik een aantal weekjes kon werken. Op de heenweg een nachtje verbleven in New Castle en toen door naar de boerderij. Dit was voor eten en accomodatie in return en een interesante ervaring om het boerderij leven in Australie te mogen ervaren. Door vele onverharde bos paadjes baande we de weg er naartoe nadat boer Steve mij had opgehaald van het station. Bij aankomst bleek dat het grote deels zelfvoorzienend was aangezien het in de middle of nowhere bevond met hier en daar een wilde walibi. Eigen water, power en voedsel van eigen land dat elke avond door Debbie werd bereid wat heerlijk smaakte en koffie met een australisch zand smaakje.

Een boeren familie met boer Steve en zijn vrouw Debbie met twee dochters die ook een hun steentje bij draagte en 3 andere backpackers. Zo heb ik mij bezig gehouden met groente plukken, verpakken, garlic knippen, dieren voederen en andere kleine klusjes. Steve was erg enthousiast en vertelde graag over alles. Hij liet de bijen kasten zien waar ik verse honing uit kon proeven in geimprovisserde imker pakken wat voor Steve niet nodig bleek te zijn. Verder was het uitkijken geblazen voor de slangen, waar ik gelukkig geen van ben tegen gekomen maar wel bizar grote spinnen. Al met al, met een nieuwe mooie ervaring de boerderij mogen verlaten en na een paar dagen feest in port macquire terug naar Sydney gegaan. Hier nog een paar daagjes verbleven en mijn luxe laatste avondmaal genomen in een restaurant dat langzaam ronddraaide wat de hele skyline van Sydney liet zien dat tevens mijn dag bestedings gemiddelde wat omhoog heeft gehaald. Genietend van het uitzicht en realiserend wat er allemaal gebeurt is afgelopen jaar was dit een pracht afsluiter.

Zo zit ik nu een beetje slaperig in de al 20 urige lange vlucht richting huis in een top vliegtuig. Want met een eigen display 20 cm voor me neus, aangezien de man voor mij zijn stoel volledig in lig standje heeft gezet, kom ik me tijd wel door en al naar buiten kijkend zie ik een steeds witter landschap lekken tussen het dicht bedekte wolken dek. Vreemd moment te beseffen dat ik vanaf morgen weer bij een thuis wakker word. Een dubbel gevoel maar waarbij ik ook zeker naar uitkijk om iedereen weer te zien in het thuisland. Zo kan ik me de spanning nog herinneren toen ik in Utrecht op de bus stapte, toen geen idee wat deze reis me allemaal zou gaan brengen kan ik nu met een gerust hart zeggen dat het zelfs me best case scenario verwachtingen heeft overtroffen. Hoe nu verder als ik weer thuis ben laat ik in het midden maar een ding weet ik al wel, dat ik in me niet-kunnen-slapen jetlag dagen snachts met een brede grijns terugblik op afgelopen jaar :) Daarbij hoop ik natuurlijk dat jullie even veel genoten hebben met het lezen van mijn schaars geposte blogs, als hoeveel schik ik had tijdens het schrijven. Thanks all en wellicht zien we elkaar weer gauw! :D