Turkije in, Turkije uit

Naar een paar daagjes Sofia pakken we de nachttrein naar Istanbul. Savonds vertrekt de trein en om 2:00 worden we wakker gemaakt omdat we nog even lief moeten lachen bij de paspoort controle bij de grensovergang naar Turkije en de volgende dag komen we dan aan in Istanbul. Helaas zijn er momenteel werkzaamheden aan een tunnel van station Haikel naar pendik en is het alternatief van Istanbul west (Haikel) met een stuk bus, boot, metro en taxi naar Istanbul oost (Pendik) te komen. Wat een mooi alternatief is zodat we nog wat van Istanbul kunnen zien. We hadden gevonden op internet dat dit te doen zou zijn in 2 uur. Maar ivm de vele overstaps op onbekend terrein hadden we onszelf 4 uur gegeven waarna we nog een trein naar Ankara konden pakken en daar een overstap naar de nachttrein naar Kars zouden redden. Maar bij aankomst in Istanbul had ik al snel door dat 4 uur zelfs te ambitieus was. Want na een stukje lopen uiteindelijk op de locatie te zijn aangekomen waar de bus zou staan, of helaas in dit geval helaas nog moest komen of al was vertrokken. Langzaam werd de wachtende groep groter en besloot één iemand actie te ondernemen met een belletje.Ik ging er vanuit in ieder geval dat hij belde om vervoer te regelen oid aangezien alle ogen op hem gericht waren en dit niet op een vader dochter gesprek leek. Aan zijn frusterende toon in zijn stem te horen beloofde dit niet veel goeds. Na 3 kwartier wachten besloten er enkele een bus verderop te pakken en op dat moment komt met hoog tempo een witte minivan om de hoek scheuren. Wat een timing. Van de 4 uur overstap tijd nog maar 3:15 over. Na alle spullen in de minivan te hebben gestald richting het centrum. Gelukkig was deze chauffeur bekend met alle shortcuts door de drukke ochtend spits van voornamelijk witte autos en was hij bekend hoe hij voorrang kon toe-eigenen. Tijdens de rit kwamen we achter het uur tijdsverschil en hadden we nog een uur minder. Veel later als gepland aangekomen in het centrum viel al snel de behulpzaamheid op van de turkse bevolking. Zo waren we inmiddels aangekomen na een stuk lopen langs de haven bij het opstap punt waar onze ferry zou vertrekken. Bij het vragen aan een man waar we tickets voor de ferry konden kopen kon dit blijkbaar alleen met muntgeld want bij het laten zien van enkele Turkse geldbriefjes die we al in Sofia hadden gewisseld om tijd te winnen begon hij gestresd opzoek om zichheen aan mensen te vragen of iemand kon wisselen. Bijzonder dat deze man gestrester was dan wij dat we de eerst volgende ferry zouden halen. Na snel iemand gevonden te hebben waarmee we konden wisselen en een muntje gevonden tussen het onbekende wisselgeld wat de toegangs-coin bleek te zijn, bleek de ferry net aan te meren en konden kort daarna de boot op naar Azie. Al klinkt dit al als een wereldreis opzich was het maar een tochtje van 20 minuten met een schitterend uitzicht op beide kanten Istanbul. Eenmaal weer aangemeerd opzoek naar de volgende vervoersmiddel, de metro. En daarna nog van de metro halte naar het treinstation. Na lange gangen en trappen vroegen we nogmaals de weg aan mensen. Deze man wist daar wel raad mee en bood ons een taxi aan die hij betaalde. Wel viel op dat er slecht engels werd verstaan en gesproken of we pikte er toevallig elke keer de verkeerde uit maar desondanks allemaal erg behulpzaam en uiteindelijk een half uurtje te laat op station aangekomen. De schade viel mee. We konden een trein later pakken maar was de opvolgende nachttrein die we die avond in Ankara zouden pakken niet meer haalbaar en zouden we een nachtje in Ankara moeten verblijven. Ook prima!
Bij aankomst en de wifi in de comfortabele snel trein hadden we een chill hostel op het oog en een idee op welke metro halte we moesten eindigen. Bij het vragen waar de metro halte was begrepen we nog een stuk te moeten lopen maar waren twee turkse leeftijdsgenoten, die we de weg vroegen bereid ons te brengen naar de halte. Waarna we een ticket wouden kopen via een ticket machine een vrouw gebaarde dat zij ons wel voorbij de toegangs poortjes kon laten nadat zij haar kaart had opgeladen. Wat een vriendelijke mensen en zo behulpzaam. Na uiteindelijk het hostel te hebben gevonden en een turks kebabje naar binnen gewerkt te hebben uitgeteld op bed te realiseren dat dit weer een dag was wat als drie dagen voelde. Wat een top dag!
Volgende dag beetje ankara kunnen proeven en savonds de nachttrein richting kars. Bij ontwaken in de nachttrein in de ochtend bevonden we ons in het bijzondere ruige berg landschap wat langzaam zichtbaarder werd bij de zonsopkomst. Maar ook werd ons duidelijk dat we het klimaat wat verkeerd hadden ingeschat want het landschap werd witter en witter en was uiteindelijk volledig bedekt met sneeuw. Helaas moesten we nog een stuk en zou het in Kars nog wat kouder zijn. In dit coupe kwam ik in de ochtend in contact met een grote vriendelijke Turk waarbij het reizen niet onbekend was en al veel van de wereld had gezien. Bij het vertellen van zijn ervaringen en ik van ons plan werd hij enthousiast en kwam hij later bij ons terug met een alternatieve route. We konden een station eerder in Erzurum eruit en misschien een bus pakken richting de plaats Hopa aan de kust waar het sowieso wat aangenamer zou zijn kwa temperatuur. We besloten dit te doen en ook al moest de gvt een halte verder met de trein besloot hij er ook uit te stappen om ons te begeleiden door Erzurum naar de bus halte wat nog een stuk lopen was. Zelf had hij de looppas goed te pakken en met zijn drieën elk met ons backpack wurmde we ons door de erzurumse menigte. Voor hem was Erzurum niet onbekend en na een kwartier in vlot looptempo stonden we daar met een busticket naar Hopa die na 2 uur zou vertrekken. Waarna hij aanbood om nog wat van Erzurum te laten zien, maar wij hem duidelijk maakte als hij zijn bus wilt redden dat hij dat beter kon doen. Dus splitste onze wegen en vertrok de gvt weer met snelle looppas terug naar station om zijn eigen bus te redden. Wat een vent :)
Na wat chillen en in de sneeuw te hebben gespeeld vertrokken we met een busje richting Hopa. Ook deze chauffeur werkte blijkbaar met kilometer-targets en werd aan de snelheid te merken langs de ravijnen niet per uur betaald. Onze plaatsen waren achter in en we stuiterde onze weg voort naar Hopa. Eenmaal in de avond aangekomen nog geen 150 meter van ons hotel waar we de volgende ochtend wakker werden met een uitzicht op de zwarte zee en dat voor maar 26 euro incl ontbijt, hoppa! Deze ochtend op tijd een taxi kunnen vinden die ons naar de grens naar Georgie bracht waar we te voet de grens over zouden gaan aangezien met een taxi het een eeuwigheid zou gaan duren. We made it! Met een nieuwe stempel in het paspoort, bijzondere ervaring rijker lieten we Turkije achter ons.