Op naar Merghi

Zit je weer sochtends half slaap dronken in een minivan. Dit keer richting Merghi aan de grens van Iran waar we 1 nacht verblijven om de volgende dag op ons gemak de grens naar Iran te overbruggen en Tabriz te bereiken. Het was even zoeken naar dit busje maar uiteindelijk op een achterplaats van het station kunnen vinden. Na een uurtje later vertrokken dan verwacht omdat ook dit busje pas zou gaan rijden bij genoeg animo. Een reisje van 6 uur waarbij het landschap, omgeving weer bijzonder was. Eerste gedeelte Yeravan uit. Van bewoonbare huizen om je heen naar langzaam steeds meer vervallen verlaten gebouwen. Vrouwtjes die met stro bezempjes de straat op orde proberen te brengen met een brede stofwolk erom heen. Een Yerevan dat langzaam wakker word om 7 uur sochtends. Het busje half gevuld met dichtgetapte of gebonden dozen met rode hoekige armeense letters iets erop geschreven. Ik hoop dat het niet 'breekbaar' betekende aangezien dit busje ook stuiterend zijn weg vervolgde. Hier en daar langs de snelweg een stop waar mensen met ingecielde pakketjes en dicht getapte rugzakken klaar stonden waarvan wellicht de taxi chauffeur zich ook afvraagde hoe ze de plek elke keer weer wisten te vinden en na het afgeven en stallen van de spullen hun weg vervolgde of ergens naar terug gingen. Langzaam werd het landschap om me heen ruiger. Rood, geel, groen, paars gesteente met daarop dorre struikjes wat verdeeld. Misschien vielen deze kleuren wel meer op dan normaal aangezien er nog geen blad aan de boom zat. Uitgestrekte landschappen met hier en daar een auto zonder wielen die op stenen staat en uitzichten waar je jezelf zo nu en dan even voor moet knijpen om te beseffen waar je momenteel bent. Dan weer de berg op in de sneeuw en 10 minuten later in een dorpje waarvan wellicht alleen die bewoners wisten dat het op de kaart staat. Uiteindelijk nog maar 40 km te gaan en weer een berg over. Deze was lastiger want het is behoorlijk gaan sneeuwen. Het pakket word dikker en dan staan we stil. Geen genoeg grip en we spinnen wat heen en weer. De minivan gaat uit en er stappen wat mensen uit. We zitten nog met 2 Armeense mannen in de minivan waar in gebaren taal tegen gepraat moet worden en met de taxi chauffeur idem dito. Na een extra trui en extra sokken aangetrokken te hebben stap ik ook uit en zie voor ons een vrachtwagen in de volle sneeuw zijn sneeuwkettingen bevestigen. Ik draai me om zie dat de taxi chauffeur met behulp van een ander ook de sneeuwkettingen tevoorschijn heeft gehaald. Bij het uitleggen van de ketting viel het al uit elkaar en moest dat eerst gerepareerd worden. Na wat gehamer en gebuig was het hen gelukt de ketting om de wielen te leggen. Na een klein beetje naarachter te rollen voor een stukje met meer grip de gas erop te zetten braken de kettingen alweer. Waarna ze weer uitstapte en geduldig de ketting bij elkaar raapte en nogmaals aan elkaar gingen hameren. Na 3 x proberen was het genoeg en draaide we om. Ergens beneden aan de berg in een dorp een garage benaderd te hebben en onszelf weer even konden opwarmen voor de kachel bleek dat deze garage geen kettingen in de juiste maat te hebben en vervolgde we onze weg weer. Wel een bijzondere ervaring aangezien er totaal niet te communiceren was met enig persoon in de bus en elke keer weer een verassing was wat het plan was geworden. Het volgende plan werd snel duidelijk, we gingen het nog een keer proberen maar deze poging kwam nog minder ver dan de eerste poging. Na toch weer gedraaid te hebben ergens voor een huisartsen post geparkeerd te zijn hebben we nogmaals geprobeerd te vragen of er een plan was. Na alweer het gebaar te zien van de taxi chauffeur dat het wel goed kwam hebben we uiteindelijk van een andere mede reiziger met veel pijn en moeite denken te begrijpen dat er nieuwe sneeuwkettingen gebracht zouden worden. Na een lange tijd te hebben gewacht op sneeuwkettingen die waren gebracht gingen ze weer met volle moed de nieuwe kettingen bevestigen maar bleken deze helaas niet te passen. Weer na veel onbegrepen woorden te hebben uitgewisseld hebben we de backpacks uit de taxi getrokken en met 'bye bye' de groep verlaten richting een hotel die gelukkig niet veel verder was. Daar aangekomen bleek het hotel vol te zitten en stonden we weer snel buiten. Gelukkig vonden we een taxi die ons wel naar Merghi kon brengen. Na een kleine onderhandeling uitgeteld plaats te hebben genomen in de taxi reed deze taxi langs de plek waar de vorige taxi stond geparkeerd. Toen we de vorige bemanning nog uitzichtloos in de kou zagen staan rillen hebben we de taxi laten stoppen om aan te bieden of zij mee wouden en ook hopend dat de taxi kosten ook lager werden voor ons. Helaas bleven deze kosten hetzelfde en kwamen niet alleen deze mannen in de auto erbij maar ook alle ingecielde pakketjes en rugzakken. Na een langzame rit door de sneeuw kwamen we dan eindelijk aan op locatie. Of nee tuurlijk niet, dit was te mooi om waar te zijn, we waren een dorp te ver gereden. Na dit duidelijk te hebben gemaakt heeft uiteindelijk de frustrerende chauffeur omgedraaid en ons terug gebracht waar we ongeveer moesten wezen. Want aangezien hij ook niet precies wist waar we moesten zijn en steeds frusterender de bochtjes begon te nemen zijn we uitgestapt en met een handige offline app op Stefans mobiel met GPS de weg gevonden en nog een klein kwartiertje gelopen om uiteindelijk ons welverdiende guesthouse van hele vriendelijke armenen te mogen betreden. Heerlijk aankomen van een reis waar we bedacht hadden rond 2 uur smiddags aan te komen maar nu 12 uur snachts de eerste stap in je kamer te zetten. Wat een dag, zo anders dan gepland en zo blij te zijn aangekomen en niet snel daarna in coma geraakt...