... na een lange stilte

Jawel, ik leef nog! En zo voelt dat ook zeker. Ondanks dat deze blog is stilgevallen ging het reizen uiteraard gewoon door voor mij. Inmiddels ben ik opweg naar een jaar reizen en al 11 maanden onderweg en desondanks dat deze tijd vliegensvlug voorbij is gegaan, voelt het tegelijkertijd alsof ik al meerdere jaren onderweg ben. En dat is te verklaren aangezien ik inmiddels al… 19 landen, 115 verschillende slaapplekken (95 bedden, 14 treinen-bussen, 1 ferry, 1 tent, 1 micro camper en 3 perzische tapijten), 9 verschillende geschriften, 15+ verschillende barbers, 5 petten, 1 muts, 6 ferries, 3 motors, vele stranden, watervallen, hikes, bergen, vulkanen, +- 8 mondkapjes, vele paspoort stempels, 9 internationale vluchten, 17 currencies, 3 bankpas blokkades, 7 dagen ziek zijn, 1000+ wtf-momentjes… achter de rug heb. En al dit kijk ik met een grote glimlach terug op deze ervaringen :)

Al geeft het wellicht de illusie, aangezien ik na de vipassana retreat ben gestopt met schrijven, ik in deze meditatie sfeer ben blijven hangen. Mezelf in kleermaker zit heb gevouwen in een grot om een verlichte staat te bereiken. Niets is minder waar, alhoewel ik zo nu en dan nog wel mediteer is dat verre van de 11 uur per dag. Om met een sneltrein vaart een beeld te geven wat er zoal gebeurt is ben ik na vipassana verder gereist naar pondicherry, de franse architectuur mogen aanschouwen, Auroville, het hippyoort wat vreemd genoeg op een ghost-town leek omdat het niet het seizoen ervoor bleek te zijn. Toen besloten met de trein naar het noorden te gaan om verkoeling te vinden aangezien ik in het zuiden smolt van de hitte. Aangekomen in New Dehli toch nog even het smelt gevoel doorgezet om de tash mahal te zien en daarna door naar Kalka om vanuit daar een trein- bergpas richting Shimla te maken om in een verkoelt stadje terecht te komen. Het uiterste noordelijkste puntje van India wat je met een trein kan bereiken. Toen verder naar Rishikesh om anderhalve week mezelf aan yoga te onderwerpen. Waarbij ik vele vooruitgangen boekte in mijn lenigheid, al zei dit meer over hoe ik mij als houten hark heb voortbewogen in de tijd daarvoor.

Aangezien de monsoon was aangebroken waar ik mij bevond, mezelf via een last minute call in een boedistisch klooster weten te nestellen in Nepal om 3 weken engelse les te geven aan monniken. Een onvergetelijke ervaring met het kennis maken in lesgeven maar vooral ook om het leven in een boedistisch klooster van dichtbij mee te mogen maken. Hierna weekje stof happen in Kathmandu en door naar Indonesie om mezelf over het Java eiland voort te bewegen riching Bali. Gedurende 3 vulkanen beklommen en het blauwe vuur van Ijen mogen aanschouwen met zuurstof masker. Uiteindelijk in Bali een plek gevonden waar ik aan me sculpt skills zou kunnen werken maar aangezien me visa ermee ophield ik eerst naar Singapore door naar Kuala lumpur ben gereisd om vanuit daar terug naar Bali te gaan om 2 maanden les te krijgen van de sculpt guru Bambang en Ayu, gepaart met heel veel grapjes en lachen. Hierna besloten terug naar Kuala lumpur me reis naar het noorden voort te zetten. De theeplantages in cameron highlands gezien, duik certificaat in Koh lipe naar binnen gehengeld en de bijzondere onderwater wereld met eigen ogen mogen aanschouwen waar de Nemo’s om me heen zwommen in de coraal-gevormde dorpjes. Hierna via het regenachtige eiland koh kradan me weg verder via phuket het nachtleven van Bangkok meegemaakt. Een extreme thai boxing game mogen aanschouwen en hierna over Hua Hin terug naar Phuket uiteindelijk met een vlucht in nieuw zeeland aangekomen waar ik 6 weken samen met me vader met een micro camper 3926 km heb overbrugt. Na vele fantastische lord of the rings achtige omgevingen, hikes en de Nevis bungee jump, nieuw zeeland achter me gelaten en hier zit ik dan… In Fiji. Warm weer, strandje en weer eens tijd gemaakt om wat op te schrijven. Al lijkt dit een opsomming van alle mooiste momenten zitten de aller mooiste nog steeds in het ontmoeten van nieuwe mensen. Gevuld met inspirerende verhalen of gedachten en hoe mensen op sommige plekken verzeilt zijn geraakt waar ik mij zelf ook wel eens afvroeg hoe ik op een plek was beland. Uiteraard waren er ook veel crappy, enge en spannende momenten maar waar ik achteraf erg om kan lachen.

Want al gaat mijn reis maar door lijkt het er ook op dat het einde van de reis in zicht komt. Zo zit ik nu nog een paar weekjes hier in Fiji, hoop ik hier wat tijd te kunnen maken wat ervaringen in meer detail op te schrijven, vlieg ik hierna door naar Sydney om wellicht vanuit daar uiteindelijk terug te vliegen naar het wel vertrouwde Nederland waar ik inmiddels ook erg naar uitkijk :)