Dagje Oman

Oh man, daar zitten we weer, plaatsgenomen na een kleine zoektocht in Dubai naar de juiste bus die ons gaat brengen voorbij de grens naar Oman naar de hoofdstad Muscat. Gelukkig hebben we een couchsurf adres kunnen vinden waar we die nacht kunnen verblijven want we konden alleen maar dure hotels vinden buiten het centrum en aangezien Muscat niet voorzien is van gemakkelijk OV had alles met een taxi moeten gebeuren. Maar eerst moesten we nog aankomen in Oman. Bij aankomst bij de grenscontrole neemt de bus plaats en worden we alle verzocht de bus te verlaten en de tassen mee te pakken uit het laadruim. Aan een verlaten tafeltje ergens in de volle wind, waarschijnlijk door gebrek aan alternatieven, staat een grens medewerker alle tassen handmatig te checken. Naarmate we dichterbij komen en ik deze man verschillende tassen heb zien openritsen was ik aan de beurt. Ik leg met een zwaai me solide bepakte backpack op de tafel voor hem neer en kijk hem aan met een gezicht dat ik hem sterkte wenste met doorzoeken, wetende dat wanneer hij de mijne zou openen en zou gaan graven, ik de gene zou zijn met het probleem om het opnieuw erin te stoppen en niet hij. Bij het zien van de tas schiet hij in de lach. Blijkbaar ziet hij ook dit mogelijke scenario en hij kijkt links, rechts en besluit het met twee aanrakingen terug te schuiven. Na dat ik me backpack weer heb meegepakt zie ik dat alle passagiers voor mij hun bagage naast elkaar op een rij hebben gestald. Na wat handgebaren ontvangen te hebben heb ik de mijne erbij aangesloten om op een passende afstand toe te kijken. Nadat ook Stefan zijn tas erbij had gezet kwam de drugs hond erbij die op zijn gemak alle tasjes langs ging snuffelen en iedereen toch enigzins gespannen keek en hopend dat de hond niet zou gaan zitten, blaffen of kwispelen, om welke rede dan ook, bij zijn of haar tas. Gelukkig verliep alles rustig en had deze hond een rustige werkdag aan zijn honden leven toegevoegd en kunnen we daarna de tassen pakken om weer terug de bus in te gaan om een stukje verder aan te komen om de goodbye stamp van de VAE te ontvangen. Bij aankomst stapt de buschaufeur uit om wat voorberidingswerk te doen waarbij hij uit het zicht verdween. Enkele mensen besluiten naar buiten even te roken en niet snel daarna stonden alle mensen buiten even de benen te strekken. Tot het moment de chauffeur terug komt en vol afschuw ook mensen ziet poseren voor de douane en fotos maken alsof het een toeristische attractie is. Met wilde gebaren en grote ogen stuurt hij iedereen de bus weer in en vervolgens kort daarna er weer uit omdat we tenslotte de goodbye stamp nog moesten halen. Na het stempeltje weer terug in de bus om door een stuk niemandsland de stempel van Oman te ontvangen. Helaas kwamen wij hier op een verkeerd moment aan. Normaal gesproken zou na een half uurtje iedereen weer terug kunnen zitten maar door een net aangekomen groep waarbij het erg traag verliep waren we pas na een aantal uur aan de beurt. Ondertussen in gesprek gekomen met een jongen uit Egypte. Een erg kalme jongen die een vriend zou gaan bezoeken in Muscat. Deze jongen stond voor mij in de rij en bij het eindelijk aankomen bij de bali geeft hij zijn paspoort. De paspoort controleur kijkt erin en geeft het na een paar keer doorbladeren weer terug en verteld dat hij geen Oman stempel mag krijgen omdat hij nog niet de goodbye stempel heeft ontvangen. Blijkbaar was er wat fout gegaan bij de vorige bali en was er vergeten een stempel in te zetten. Hij pakt zijn paspoort terug en bladerd erzelf door om erachter te komen dat deze man toch echt gelijk heeft en verlaat uiterst kalm de bali zonder stempel waar hij 2 uur voor voor heeft moeten wachten. Nu was ik aan de beurt, door nog even door mijn eigen paspoort te kunnen bladeren bleek mijne wel voorzien te zijn en kreeg ik kort daarna de Oman stempel. Bij het naar buiten lopen en zoekend naar de egyptische jongen was hij nergens meer te bekennen. Benieuwd hoe dit opgelost zou worden aangezien hij ook in dezelfde bus zat en wij waarschijnlijk moesten wachten tot de laatste man voor verder vertrek. Bij de bus aangekomen nog een lange tijd staan wachten kom ik de egyptische jongen weer tegen waarbij hij uiterst kalm verteld dat hij de stempel heeft ontvangen. Hij was even terug gelift door niemandsland om zijn vorige vergeten stempel op te halen en weer heen. Een jongen die wel eens had gehoord van het begrip 'stress' maar zelf nog niet ondervonden had wat dat precies inhield. Prima oplossing en met iedereen nu voorzien van een stempel eindelijk verder naar Muscat.

Daar aangekomen met 3 uur vertaging en een taxi naar het adres te pakken kwamen we uiteindelijk snachts aan bij een vriendelijke man genaamd haroutioun die ons verwelkomde. Hij kwam oorspronkelijk uit Aleppo in syrie en woonde nu in Oman op het aller hoogste punt. De 7e verdieping welteverstaan want aangezien in Oman niet hoger gebouwd mag worden dan 7 etages om de stad meer te spreiden was dit de hoogste verdieping. Nog even gepraat en toen gaan slapen.

De volgende ochtend was de dag van Muscat. Laat in de avond zou tenslotte het vliegtuig vertrekken en hadden we dus 1 dag om Muscat te ervaren. Helaas was Haroutioun zelf niet in staat om ons rond te leiden omdat hij andere verplichtingen had die dag wat hij zelf ook eeg jammer vond. Na eerst even boodschappen te doen heeft hij een heerlijk syrisch ontbijt voorbereid en samen heerlijk gegeten.

Het plan wat we wouden gaan zien werd langzaam bij elkaar gesprokkeld en nadat ik via couchsurfing - hangout opzoek was naar een mede reiziger waarmee we hopelijk een taxi konden delen reageerde er niet snel daarna een jongen uit Muscat zelf. Hij heet Moe en vertelde dat hij een dag vrij had en een auto en ons wel muscat wou laten zien. Wauw, dit kwam goed uit. We spraken af bij het vliegveld niet ver van ons vandaan. We pakte de backpacks en namen afscheid van haroutioun. Na de snelweg te hebben overgestoken, wat de normaalste zaak van de wereld is in Oman, hebben we kort daarna een taxi weten aan te houden. Na wat afdingen en wetende hoeveel het ongeveer zou moeten kosten ging hij snel akkoord met het vele lagere bedrag dan hij voorstelde. Aangekomen op het vliegveld stapte we uit en nog in die zelfde minuut parkeerde er voor ons een witte Jeep met Moe achter het stuur. Gelukkig zag hij er niet moe uit en stapte hij met een glimlach de auto uit en liep naar ons toe. Gekleed in een traditionele Dishdasha met een Kumah op zijn hoofd. Precies hoe ik iemand voorstelde vam iemand uit Oman. Zo waren de taxi chauffeurs ook gekleed alleen waren zij wat ongeduldiger. Na een kennismaking heeft hij ons deze dag alle mooie dingen laten zien en ervaren. Tot kamelen vlees eten op de omaanse manier tot het zien van het paleis, museum, moskee en uitzichten op rotsen met uitzicht op zee die fantastisch waren. Met pijn en moeite hebben we onze bijdrage kunnen leveren door de omaanse ijsjes te betalen aangezien hij vond dat hij ons als gast had en alles voor ons wou betalen. Met een gefaalde poging daarvoor, aangezien de centen in honderdtallen staan, bleek mijn bijdrage omgerekend 25 cent te zijn. Gelukkig kon ook hij erom lachen en heeft hij gelijk wat van de nederlandse cultuur mee gekregen. Al met al toch een goede indruk denkende te krijgen van deze stad al is het wat kort. Veel witte gebouwen en alles oogt steriel, schoon en netjes. Vriendelijke mensen en strakke architectuur.

Het einde van de dag kwam dichterbij en op de terug weg langs een kade met enkele lamborginis en porches kwamen we weer aan bij het ophaalpunt eerder die dag. Na een groet met vele bedankjes zijn we weer uitelkaar gegaan, deze dag in Oman hadden we niet beter kunnen besteden als dit, fantastisch!

Nadat we hebben ingecheckt kan ik me nu mentaal voorbereiden op, daar issie dan, onze eerste vliegreis van deze reis. Spannend! En wat tevens een einde zou maken van de over-land-reizen streak tot hier. Met een voldaan gevoel laat ik me boarding pass zien en neem plaats in het vliegtuig op naar India!